** ขายให้ผม ได้เงินน้อยกว่า แต่คุณมั่นใจได้ว่าได้เงินแน่ๆ และได้ทันที ขณะที่ถ้าขายให้คนอืน ไม่รู้จะได้เงินเมื่อไร และจะได้หรือไม่ **

นี่คือเครดิตของทรัมป์ ที่ทำให้เขาได้ “ของถูก” กว่าคนอื่นเสมอ

วอร์เรน บัฟเฟตต์ เองก็เช่นกัน เขาเป็นผู้ซื้อที่มี “เครดิต” สูงมาก (น่าจะมากที่สุดในโลกเสียด้วยซ้ำ)

เวลาบัฟเฟตต์สนใจซื้อบริษัทไหน ผู้ขายมักจะอยากขายให้เป็นพิเศษ แม้จะได้ราคาต่ำกว่าเจ้าอื่นก็ตาม

.. ถามว่าเป็นเพราะอะไร?

คำตอบก็คือ เป็นเพราะชื่อเสียงอันดีของบัฟเฟตต์นั่นเอง

อย่างไรก็ตาม หากมองลึกลงไปในคำว่า “ชื่อเสียง” .. ยังมีเหตุผลอื่นใดหรือไม่ ที่ทำให้เจ้าของธุรกิจอยากขายกิจการให้กับบัฟเฟตต์?

คำตอบก็คือ การที่ปู่ไม่เคยเข้าไปแทรกแซงการบริหารงาน และให้อิสระกับบริษัทในเครืออย่างเต็มที่ นอกจากนี้ ทุกคนยังรู้ว่าปู่ไม่ได้เข้าซื่อกิจการเพื่อเก็งกำไรแล้วขายทิ้ง เหมือนพวกนายทุนหน้าเงินจำนวนมาก

ที่สำคัญที่สุด ผมว่าน่าจะอยู่ที่ “ความซื่อสัตย์” และ “ความสามารถในการประเมินมูลค่ากิจการ” ของปู่

เวลาปู่เสนอราคาให้กับผู้ขาย ไม่ว่าผู้ขายจะพอใจหรือไม่ก็ตาม ผู้ขายสามารถมั่นใจได้เต็มที่ว่า ราคานี้ “ไม่เอาเปรียบ” และ “ไม่มั่ว”

ที่บอกว่า “ไม่เอาเปรียบ” เป็นเพราะทุกคนรู้นิสัยของปู่ดี ว่าไม่ใช่คนที่จะกดราคาจนน่าเกลียด

ส่วนที่มั่นใจได้ว่า “ไม่มั่ว” เป็นเพราะทุกคนต่างก็เชื่อในความสามารถในการประเมินมูลค่ากิจการของปู่ ไม่ว่าปู่คำนวณออกมาได้เท่าไร แปลว่ามูลค่าจริงน่าจะอยู่ที่ประมาณนั้น

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เบิร์คเชียร์จะเข้าซื้อกิจการ BNSF ซึ่งเป็นบริษัทรถไฟขนาดมหึมา มีทางเดินรถไฟครอบคลุมทั่วทั้งทวีปอเมริกา ปู่เสนอราคาไปหุ้นละ “100 เหรียญ” ขาดตัว แต่ผู้บริหารขอขึ้นราคาอีกนิสนุง

ปู่แกว่าไงทราบมั้ยครับ?

ปู่ตอบไปว่า บริษัทคุณเนี่ย ผมประเมินออกมาแล้วนะ ราคาหุ้นอยู่ที่ 95 เหรียญ แต่ผมแถมให้แล้ว 5 เหรียญ ผู้ถือหุ้นของคุณจะได้มั่นใจว่าแฟร์ ดังนั้น ไม่ต้องมาเถียงกัน

เป็นอันจบข่าว เบิร์คเชียร์ซื้อ BNSF ได้สำเร็จ ในราคา 100 เหรียญ โดยผู้ขายไม่กล้าเถียงอะไรเลย

ของแบบนี้ ไม่เรียกว่าเป็นเพราะ “เครดิต” จะเรียกว่าอะไรล่ะครับ

——–

เกร็ดน่ารู้จากหนังสือ Berkshire Beyond Buffett ฉบับภาษาไทยวางจำหน่ายปลายปีนี้ครับ