โดย ชัชวนันท์ สันธิเดช

เบอร์ตัน จี มัลคีล ผู้เขียนหนังสือ A Random Walk Down Wall Street ได้ทำการทดลอง โดยให้นักเรียนของตัวเอง สมมุติหุ้นตัวหนึ่งขึ้นมาในอากาศ และติ๊ต่างว่า หุ้นตัวนั้นเริ่มต้นซื้อขายกันที่ 50 เหรียญ

จากนั้น เขาก็ให้นักเรียนเอา “เหรียญ” มาอันหนึ่ง แล้ว “โยน” ไปเรื่อยๆ ถ้าเหรียญออก “หัว” ให้ถือว่าหุ้นตัวขึ้นราคาสูงขึ้น 1/2 จุด ถ้าเหรียญออกก้อย ให้ถือหุ้นว่าตัวนั้นราคาลดลง 1/2 จุด ทำเช่นนี้แล้วก็ให้เขียนชาร์ต (ที่คนไทยชอบเรียกผิดว่า “กราฟ”) ออกมา

ปรากฏว่า สิ่งที่ได้ออกมา คือชาร์ตหน้าตาเหมือน ชาร์ตราคาหุ้นจริงๆ ตัวหนึ่ง โดยมี “cycle” ทั้ง “ขาขึ้น” และ “ขาลง” เกิดขึ้น โดย “ขาขึ้น” ก็เกิดจากการที่เหรียญ “ออกหัว” ติดกันเรื่อยๆ หลายครั้ง ขณะที่ “ขาลง” ก็เกิดจากการ “ออกก้อย” ติดกันหลายครั้งนั่นเอง

นอกจากนี้ อีกสิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนสังเกตเห็นก็คือ cycle ของ “หุ้นสมมุติ” ตัวนี้ ไม่มี “ระยะห่าง” (interval) ที่แน่นอน ซึ่งเป็นเช่นเดียวกับ cycle ของชาร์ตราคาหุ้นในตลาด นั่นทำให้แทบคาดการณ์อะไรไม่ได้

ผู้เขียนจึงสรุปว่า cycle ของชาร์ตหุ้นที่นักเทคนิคชอบดูกันนั้น ไม่ได้ “จริงแท้” (no more true) มากไปกว่า การ “มีโชคอย่างต่อเนื่อง” หรือการ “ไม่มีโชคอย่างต่อเนื่อง” ของนักพนันธรรมดาๆ คนหนึ่ง 

การที่หุ้นตัวหนึ่งดูเหมือนจะอยู่ใน uptrend เนื่องจากขึ้นมาอย่างต่อเนื่องระยะเวลาหนึ่ง จึงไม่ได้ทำให้เราไว้วางใจและเชื่อได้ว่ามันจะเป็นเช่นนั้นต่อไป

ไม่เพียงแค่นั้น ผู้เขียนยังได้ให้นักเรียนทำการทดลองอีกครั้ง โดยทำทุกอย่างเหมือนเดิม ปรากฏว่า รูปแบบของชาร์ต ออกมาในลักษณะที่เรียกกันว่า “head-and-shoulders pattern” เขาจึงเอาชาร์ตดังกล่าวไปให้เพื่อนคนหนึ่งดู

สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ เพื่อนคนนั้นสนใจมาก และถามผู้เขียนว่า “นี่มันหุ้นบริษัทไหนกันวะ?” และบอกด้วยว่า “เราต้องรีบซื้อเลยนะโว้ย pattern นี้มันคลาสสิคมาก แบบนี้อาทิตย์หน้าหุ้นต้องขึ้นอีก 15 จุดแหงๆ”

สุดท้าย หลังจากผู้เขียนบอกเพื่อนว่า นี่คือชาร์ตจากการโยนเหรียญธรรมดา ปรากฏว่าเพื่อนโกรธมาก และด่าว่าเขาเป็นการใหญ่

สรุปและเรียบเรียงจากหนังสือ A Random Walk Down Wall Street โดย เบอร์ตัน จี มัลคีล ผู้สนใจแนะนำอ่านฉบับภาษาอังกฤษ อัพเดตเนื้อหา พิมพ์ครั้งล่าสุด ปี 2014 ปกสีเหลืองครับ